Het was dinsdagmiddag om ongeveer half 3, ik was in mijn kantoor toen ik een paar harde schreeuwen hoorde en ging kijken waar het vandaan kwam.

Gekeken op de binnenplaats, in de zalen en bij de uitgangen maar ik kon niets vinden, dus maar weer verder met mijn werk, het zal wel loos alarm geweest zijn, dacht ik.

Vijf minuten later weer geschreeuw, alleen nu nog wat heftiger.

Ik weer mijn kantoor uit, ik had het idee dat het toch uit een woning kwam, en ja hoor het was een woning vlakbij mijn kantoor, daar stond een mevrouw bij de aanrecht toen ik naar binnen keek.

“Hebt u de sleutel bij u”, riep de mevrouw, ”ik kan namelijk niet naar de deur toe komen”.

Wat er aan de hand was begreep ik niet, maar een sleutel van deze mevrouw had ik wel omdat ze vaak stemmen in haar hoofd heeft, en dan niet de deur open doet.

Als er namelijk wat fout gaat, dan is dat de schuld van de boven buren (uiteraard zijn deze mensen volkomen onschuldig en weten zich van de prins geen kwaad), ze gaat dan als een wilde schreeuwen en schelden tegen deze mensen.

Ook kan deze mevrouw niet normaal meer lopen en is zij erg afhankelijk van haar rollator.

Als ze een klein stukje heeft gedribbeld, staat ze zomaar een poosje stil om dan weer een stukje te dribbelen, natuurlijk zeer vermoeiend voor haar.

Dus ik naar mijn kantoor om de sleutel op te halen en naar binnen toe.

“O huismeester wat ben ik blij dat u hier bent, want ik sta al twee en een half uur bij de aanrecht, en ben hartstikke moe, zo moe dat kan ik u niet vertellen”, zei ze gebroken.

“Maar mevrouw….. waarom kon u dan niet bij de aanrecht vandaan komen?” vroeg ik.

“Ziet u dat dan niet, die vreselijke mensen van boven hebben mijn rollator kapot gemaakt, alles maken ze kapot die  GHRWAUFNTM" “(zal ik maar niet vertalen), kwam het vreselijk grof uit haar mond.

“En wat is er dan stuk  aan uw rolator, mevrouw ? ”.

“Mijn remmen hebben ze stuk gemaakt en nu durf ik niet meer te lopen, en ben ik bek af o, o, o, wat ben ik moe”, murmelde ze.

“We gaan eerst maar eens kijken of we u op de bank kunnen krijgen, dan kan u eerst een beetje uitrusten", zei ik tegen haar.

“Ja, ja dat is goed”, zei ze “maar pas op hoor want als je mij helpt dan moet jij ook voor ze uitkijken o, daar heb je ze weer ga weg, ga weg horen jullie me!”.

Nou we zijn bijna twintig minuten onderweg geweest van de aanrecht naar de bank, ik fungeerde als rem voor de rollator, want die waren inderdaad stuk.

Eenmaal aangekomen werd mevrouw ook weer wat rustiger, het is verder een lieve vrouw

Daarna zijn we gaan kijken welke instantie we moesten hebben voor de reparatie.

Eerst de S.W.O. gebeld, daarna W.V.G maar uiteindelijk moesten we de ziekte kosten verzekering bellen, maar dat nummer klopte niet, toen aan mevrouw gevraagd of ze nog iemand als contact persoon had. Gelukkig had ze een nicht, die heb ik gebeld.

Zij zou langskomen, om het verder te regelen.

Toen ik bij mevrouw weg ging werd ik bedankt voor de hulp en ook nog gewaarschuwd voor die boven buren, want die zijn niet te vertrouwen.

Groetjes, de oudjeswachter