denk je dat je door jaren heen, na zoveel ervaringen, in alles weerstand kan bieden.

Het begon vorige week woensdag, tenminste dat denk je dan. Waarschijnlijk is het al een paar maanden bezig in je onderbewustzijn!

Het was vorige week zo rond het middag uur dat een collega van de SWO me in alle paniek kwam roepen.

“Wijnand, ik was bij mevrouw Kroezen en ik denk dat het niet goed is!” en met een zachte stem er achter aan “Ik denk dat ze dood is!”.

Natuurlijk ging ik meteen met haar mee. Ze deed heel erg druk en wilde gaan rennen! Het was voor haar ook de eerste nare ervaring. Ik vermaande haar dat ze toch moest proberen om rustig te blijven, want voordat je het weet is het hele gebouw in “rep en roer”.

Toen we boven kwamen in de woning zat daar de overbuurvrouw die haar had gevonden.

“Ze ligt in de keuken, Wijnand!”, zei ze heel verdrietig.

Ik ging naar de keuken en zag mevrouw liggen en meteen gevoeld of ze nog lichaamstemperatuur had. Ze voelde al koud aan en met één blik zag ik dat het niet goed zat.

Weer terug naar de buurvrouw in de huiskamer en vroeg aan haar of 112 al gebeld was.

Dat had ze gedaan en de ambulance was onderweg.

Ik gaf mijn collega van de SWO de opdracht om naar beneden te gaan om de deur open te houden en de grote lift vast te houden voor de ambulance broeders, voor het geval dat er toch haast bij is.

Daarna de buurvrouw gevraagd of ze het nog een beetje goed kon houden. De buurvrouw liet ook altijd haar hondje uit als ze ziek was.

 Toen kwamen de tranen en zei ze snikkend “Ach Wijnand lieverd, dit is al de tweede die ik heb gevonden in korte tijd. Wat vervelend nu allemaal!”.

Ik kon ze nog niet naar huis brengen omdat ze toch een verklaring moest afleggen als de politie er was en ze wilde dat ook niet, want ze wilde de kinderen eerst nog even zien.

Tijdens het wachten op de ambulance, het lijkt echt heel lang te duren, ben ik nog twee keer in de keuken wezen kijken of er toch niets was verandert. Je weet dat het niet goed zit en toch ga je kijken.

Eindelijk hoorde we de sirenes van de ambulance en binnen een paar minuten stonden er 6 broeders en 4 politiemannen in huis.

Eerst was het een ambulance broeder die het relaas wilde horen en ging daarna met deze informatie naar zijn collega’s. Toen kwam de enige vrouwelijke agente bij haar zitten om te noteren wat er gebeurt was. Dat ging natuurlijk niet gemakkelijk en probeerde ik haar zoveel mogelijk te helpen.

Nadat één van broeders kwam bevestigen dat mevrouw was overleden, kwamen de tranen weer te voorschijn.

De ambulance broeders wilde mevrouw uit de keuken vandaan halen en in haar bed neerleggen. Ze moesten haar dan door de huiskamer heen naar de slaapkamer dragen en vonden dat niet zo prettig om langs mevrouw heen te lopen.

Dus nog een voorzichtige poging om mevrouw naar haar huisje te brengen, maar dat konden we wel vergeten.

Ze “moest en zou” de zoon en dochter eerst zien.

Na een kwartiertje kwam de zoon met zijn vrouw binnen.

En toen ontdekte ik iets aan mijzelf! Alle dingen die ik meemaak neem ik onbewust zo intens op, dat ik daar later reactie op krijg.

Hoe de zoon reageerde, het ongeloof dat zijn moeder dood was en de reactie toen men vroeg wil je haar zien ze ligt heel vredig in bed, hij wilde het niet.

Toen besefte ik, zonder de mensen aan te staren, dat ik alles heel intens opnam.

Het constateren van de overleden vrouw hoe ze er aan toe was, het verdriet van de overbuurvrouw, daarna het ongeloof en de weigering van de zoon, het zijn beelden die ik “uit en te na” kan uittekenen, maar weet ook na al die keren, dat ze weer vervagen.

Ik voelde op het moment dat de zoon zei dat hij niet wilde kijken een enorme “knol” in mijn maag.

Op een gegeven moment kwam mijn collega van de SWO weer naar me toe en vroeg of mevrouw daadwerkelijk was overleden. Ik bevestigde dat en zei tegen haar dat ze eerst een telefoontje moest plegen naar onze andere collega die dagelijks hier de leiding heeft.

Toen kwam één van de ambulance broeders weer naar ons toe. Hij vermoedde waarom de zoon niet bij zijn moeder wilde kijken, waarschijnlijk omdat er te veel mensen in huis waren.

Hij stuurde vier van zijn collega’s weg en verzocht de politie ook zich te verwijderen.

Nu verzocht hij ook nogmaals de buurvrouw om naar huis te gaan, onder het mom dat de kinderen dan even alleen konden zijn.

Ik stelde voor om haar naar huis te brengen en nog even bij haar te blijven. Ze ging mee!

Toen we bij haar waren aangekomen zei ik tegen haar dat ze eerst haar dochter moest bellen, over wat ze meegemaakt had.

Nadat ze dat gedaan had vroeg ik haar of het goed was dat ik naar beneden ging en ze bevestigde met “Ja hoor, ga maar jongen, ik red me heus wel!”

Terwijl ik met haar over de galerij naar haar huisje liep en naar beneden keek, zag ik al een hele oploop op het pleintje.

Ik kwam bij mijn kantoortje aan en kreeg al meteen mijn collega van de SWO achter me aan.

Ze was nog heel onrustig en kijk zelfs een beetje bang uit haar ogen.

Ze voelde zich schuldig omdat ze dacht niet snel genoeg gehandeld te hebben.

Door haar aan het verstand te brengen dat je hier gewoon niet schuldig aan kan zijn, hoopte ik haar wat rustiger te krijgen.

Daarna ging ik eerst mijn handen wassen en een glaasje water drinken.

Toen ik de keuken uitliep richting pleintje om te kijken hoe het daar was, schrok ik wel.

De mensen waren enorm aangeslagen over het gebeuren.

De een liep te zwalken over het pleintje en met haar hoofd te schudden en weer andere mensen zaten lijkbleek op het bankje. Er heerste een enorme downe stemming.

Deze mevrouw die was overleden, deed heel erg veel als vrijwilligster en was alom aanwezig.

Ze hielp ook de kapster wel eens in de kapsalon. Ze had een heerlijke humor!

Vandaar die enorme dreun en domper die was neergekomen over de Dignahoeve.

Tel daar bij op dat er al meerdere mensen waren overleden, waaronder ook wat vrijwilligers.

Wat dat betreft is het geen goede jaar in de Dignahoeve en tja wanneer stopt het!

De dagen daarna bleef er een waas van droefheid in de Dignahoeve hangen en telkens kwam je weer huilende mensen tegen.

Het was vrijdag 12 uur, dan gaat mijn weekend in, ik was heel blij dat ik naar huis mocht.

Even weg van deze “waas van droefenis”, even thuis jezelf zijn.

Maar het lukte niet, ik had allerlei klachten. Komende en weer wegtrekkende hoofdpijn, spierpijn en een neer slachtend gevoel. Een beetje hangen achter de computer dan weer hangen op de bank, nee voelde me niet happy.

Gelukkig hadden we een zeer druk weekend!

Zaterdag de hele dag bij mensen in de tuin gewerkt, zaterdagavond nog eters gehad wat ook heel gezellig was en zondag behangen bij onze dochter, die een ander huis heeft.

Maar zondagmiddag kwam dat nare gevoel weer terug het zit gewoon in me.

Nu is het maandagmiddag en hebben we te horen gekregen dat mevrouw in een besloten kring begraven is.

Na veel heen en weer bellen van mijn SWO collega was ze er al beetje achter gekomen dat de mensen hier vandaan geen afscheid konden nemen.

Ze heeft vanmorgen een hoekje gecreëerd waar de foto van mevrouw staat en een condoleance register ligt waar ze wat in kunnen schrijven.

Morgen, dus dinsdag wordt er een gezamenlijke bijeenkomst gehouden, zodat de mensen een klein beetje op hun manier het kunnen afsluiten, dat moet want anders blijven ze hier maar in mineur.

Ik denk dat het de laatste maanden gewoon een neerwaartse spiraal was, ieder gebeuren had zijn eigen verhaal en was triest en het hoge tempo van afscheid nemen van overleden mensen dan zo plotseling vanuit het niets het overlijden van deze mevrouw, nee dat kan je dan niet zomaar meer verwerken!

Het was ook niet alleen dat mevrouw was overleden, het was het hele gebeuren er omheen het was zo triest, donker en verdrietig allemaal!

En ik!!! Ook dat komt heus weer goed. Ook dat heeft zijn tijd weer nodig.

Maar nogmaals denk niet dat je zomaar ergens overheen stapt.

Je kunt uiterlijk wel doen alsof je er niets van hebt, maar innerlijk groeit het toch van binnen en dat moet er wel uit.

En ieder doet dat op zijn of haar eigen manier!!!!!

Gelukkig ben ik wel iemand die op het moment dat je er moet staan, daadwerkelijk daar ook staat. Ga nog steeds de dingen doen, die je moet doen.

Groetjes, de Oudjeswachter.