Iets waar ik me onderlaatst weer over verbaast heb, is namelijk dat als iemand in de problemen komt met de gezondheid, dat deze personen niet geplaatst kunnen worden bij een of ander verzorgingstehuis.
Hierdoor komen verschillende mensen in de problemen.
Vooral de kinderen komen hierdoor soms voor onhaalbare situaties te staan, zoals dat ze vrij moeten nemen wat het werk, wat zomaar uit de lucht komt vallen zonder dat ze van te voren vrij kunnen vragen, en dat kan niet overal zo gemakkelijk.
Maar nog vervelender is het voor het slachtoffer zelf.
Onderlaatst had ik een verhaal over een mevrouw die op haar achterhoofd was gevallen.
Nu deze mevrouw was weer gevallen, en had op twee plaatsen haar arm gebroken, dus moest in het gips.
De dochter die bij "Martin Air" werkt moest weer onverwachts vrij nemen, om met moeders naar het ziekenhuis te gaan, allemaal nog te regelen.
Maar dan! Ze kan niet alleen thuis blijven want ze moet verzorgd worden.
Uiteindelijk na veel heen en weer gebeld te hebben is er een regeling getroffen dat s`avonds en s`morgens iemand haar komt aankleden en eten geven.
Ze gaat drie dagen in de week naar de dagopvang dus dat gaat prima, maar dan de andere dagen en vooral s`nachts is ze alleen.
Ze valt nogal gemakkelijk en is s`nachts vaak wakker en onrustig, je moet er maar niet aan denken dat ze in deze situatie weer valt.
Bovenaan mijn verhaal staat "leven we in 2003 of in 1946?", daar bedoel ik mee dat we in deze eeuw zoveel kunnen doen, we zijn zo gemoderniseerd, we geven geld aan de ontwikkeling landen, ondersteuning aan oorlogen allemaal prima, fantastisch, maar hoe zit het eigenlijk in ons eigen landje!?. Er zijn zoveel oudere mensen!
Voordat ik hier huismeester werd, stond ik er eerlijk gezegd ook niet bij stil, dat als je ouder wordt en dan ook nog hulp behoevend, je zo verdomd ongelukkig en eenzaam kan worden.
Dat je dan de hele dag maar zit te wachten totdat de volgende dag zich weer aantekent!
Er zijn best wel veel oudjes die gezond oud worden en dan al eenzaam zijn!
Maar als je dan ook nog eens vergeetachtig wordt, of een gat in je kop valt, of je arm breekt!
Wat is het volgende ongeluk? Is er dan echt geen mogelijkheid om zo iemand te plaatsen?
Of zijn het weer al die regeltjes waar we in Nederland zoveel van hebben?
Is het dan niet beter om achter het bureau vandaan te komen en de situatie eens van dichtbij te gaan bekijken!
We staan er niet altijd of helemaal nooit bij stil, maar we worden allemaal op een zekere tijd bejaard en weten echt niet hoe we er dan voorstaan!
Ik zat vanwege mijn spreekuur in mijn kantoor toen de buurtregisseur binnen stapte.
Dat is een mannetje die in politie pak hier in de buurt mag rond fietsen, om de orde te handhaven.
Even een verhaaltje vooraf en dan weten jullie al gauw dat "ik" hem niet erg hoog hebt staan.
Hij komt regelmatig informeren of er nog onregelmatigheden in en om het gebouw zijn geweest.
Toen hij twee jaar geleden kwam kennismaken bood hij zijn diensten aan dat ik hem altijd problemen kan mailen of doorbellen.
De eerste miskleun was al gauw een feit, hij pakte zijn pakkie drum om een shackie te draaien.
Ik wees hem er op dat er voor het raam een bordje verboden te roken stond en er van uit ging dat iedereen zich daar aanhield, het is maar een klein hokje en er komen allemaal oudere mensen hier, dus niet verantwoord.
"O voorheen bij Yvonne, de andere huismeester, mocht het wel", zei hij een beetje verstoort "Dus uit gewoonte wil ik er eentje opsteken, ik doe het pakkie weer in mijn zak en wacht wel tot ik weer buiten ben!".
Omdat ik net deze week een paar bewoners bij me gehad had, die klaagde over jeugd die een hangplek hebben bij de betonnen brug aan de kant van het winkelcentrum, dacht ik "dat komt goed uit!" dat hij langs komt.
Er staan daar ook twee hekken naast elkaar waar je tussendoor moet lopen vanwege de busbaan en daar zitten de jongeren op, dus als de oudjes er door moeten, vragen ze of ze op zei willen gaan. Volgens de oudjes krijgen ze dan een grote mond en een woorden wisseling is dan een feit.
Toen ik dat aan hem vertelde, was de eerste reactie "Nou die oudjes zijn anders ook geen lekkertjes!".
"? Wat is dat nu voor een reactie!", dacht ik en zei tegen hem "Ik beschuldig niemand, alleen het is een probleem en ik kon bij jou terecht met dat probleem, heb je gezegd, toch?".
Daarna volgde er een hele discussie dat er volgens hem "de jongeren" nergens met rust gelaten werden en ze ook een plek voor hun zelf moesten hebben. Ik had ook mijn idee dus ik gaf gas tegen.
Ineens staat hij op, neemt zijn mobiel in de hand en zegt "Ik heb te weinig bereik hier met mijn mobiel, dus ik moet gaan, want als ze me niet kunnen bereiken kan ik niet op tijd ergens zijn waar het nodig is".
Dus eigenlijk een hele verkeerde eerste keer met dit persoontje. en alle volgende keren waren niet veel beter.
Maar goed, hij stond ineens voor mijn neus met zijn aktetassie in zijn ene hand en, ja hoor, met zijn mobieltje in zijn andere hand. "Hoi Wijnand, ik kan niet lang blijven want ik heb geen goed ontvangst met mijn mobiel hier!", het was zijn stopwoordje geworden, iedere keer dat hij langs komt. "Maar collega's van mij zijn hier het weekeinde geweest en er zouden vreemde mensen gesignaleerd zijn hier in het gebouw en een mevrouw lastig gevallen, maar het zou ook weer opgelost zijn, maar het moest wel richting buurtregisseur gespeeld worden, dus ik snap er niets van. Heb jij hier soms meer over gehoord?".
"Nee hoor ik heb niets vernomen, van ongewenste personen hier. Maar misschien is het raadzaam om bij deze mevrouw zelf even langs te gaan, dan kom je zeker meer te weten", was mijn antwoord.
"Ja dat kan ik wel doen, maar dan wordt mevrouw misschien wel onrustig. En je kan maar beter de vrede bewaren, vind ik. Dus ik laat het wel zo, want in het rapport stond dat het was opgelost", antwoordde hij ontwijkend.
"Je kan maar beter aan het echte speurwerk gaan!", zei ik geërgerd.
"Pardon wat zei je Wijnand? Ik heb je niet verstaan, want ik moet op mijn mobiel letten!", hij weer met zijn mobieltje.
"O ga maar weer fijn aan het werk, zei ik", en ik kon dat nog net zeggen, want hij wandelde alweer naar de uitgang met zijn mobiel vooruit. Alsof hij water aan het zoeken is met zijn wichelroede. De man zal ongetwijfelde goede dingen doen in de wijk, maar ik kan het niet echt met hem vinden. Ik krijg er iedere keer een "comedy capers" gevoel bij.
Even later kwam er een mevrouw bij me en vertelde dat ze de politie op bezoek gehad had.
"O u heb dus de politie gebeld?", vroeg ik meteen.
"Nee dat niet, maar er waren dit weekend zoveel enge dingen om me heen. Er liepen allemaal vreemde kerels langs mijn huis, ik was er echt heel bang voor! Ik durfde helemaal niet meer naar de voordeur of naar de keuken, goh wat was ik bang zeg. En toen lag er ook nog een vieze ouwe hond in mijn gang, op mijn dekens! Ik wilde hem weg jagen en toen begon hij ook nog te grommen, wat een vies beest, de vuiligheid droop van hem af. Toen heb ik gauw de gangdeur dicht gedaan en kon ik alleen nog maar in de huiskamer en de slaapkamer.
Zit ik in mijn stoel, en wat denk je? Rijd er een trein voorbij! Ik dacht dat kan helemaal niet, ik woon drie hoog! Dus ik was helemaal de kluts kwijt, stond op en deed mijn ogen dicht om die hond niet te zien en opende snel mijn voordeur, en gelukkig kwam ik ongeschonden buiten de deur. Daar kreeg ik de volgende schrik, er stonden twee politieagenten voor mijn huis. Ze waren door iemand gebeld denk ik, want volgens de agenten was ik nogal te keer gegaan, ik zou om hulp hebben geroepen en omdat ik niet open deed hebben ze maar de politie gebeld, maar wie dat weet ik niet!", eindigde ze haar verhaal.
"En hoe is het nu met u? Hebt u nog steeds van die hallucinaties?", vroeg ik haar.
"Nee hoor dat niet, maar ik kan niet goed meer zien en moet daardoor volgende week naar het AMC om daar aan geholpen te worden, hoe dat andere kon gebeuren ik snap er nog steeds niets van! En dat van mijn ogen hebben ze al meerdere keren wat aan kunnen doen, dus ik hoop dat, dat weer opgelost kan worden. Misschien wil jij wel zolang mijn krant lezen Wijnand? Ik kan toch niet lezen nu en anders moet ik hem ongelezen weer weggooien".
Groetjes, de Oudjeswachter.