Ook al ben je in de leeftijdscategorie van 50 jaar, er zijn nog steeds mensen die je blijven verbazen of zelfs shockeren.
Onderlaatst was er weer een persoon die me echt shockeerde, ik werd er echt een beetje pielig van. We gaan het weer eens hebben over het repareren van de grindvloer!
Het wereldbedrijf, tenminste dat denken ze zelf aan hun logo te zien, had nog steeds niets laten zien.
Nadat het een hopeloze toestand bleef met dat kl……….bedrijf, ik heb de neiging om hun naam te noemen, zodat iedereen weet ga daar maar niet mee in zee, maar alles wat ik schrijf is anoniem en blijft anoniem.
Mijn collega die ook al een paar keer "zijn hoofd had gestoten" kwam met een andere oplossing, dat bedrijf wel het materiaal laten leveren en de uitvoering van de klus aan een aannemer uitbesteden.
Eigenlijk wel een goed idee, dat vond ook de beruchte firma, want het probleem was toch ze hadden geen mensen om het te repareren!
Door de ervaring vroeg mijn collega of ik, als het te lang duurde, nogmaals een belletje wilde plegen.
Drie weken en vier belletjes later was het eindelijk zover, het materiaal werd gebracht, ik wilde de man die het bracht al met "toeters en bellen" verwelkomen, maar toen ik de persoon zag, kon ik alleen nog maar hem kijken!
Wat een "verschijning" !!!
Volgens mij kwam de man zo uit "de tropen" vandaan, een kaki overhemd, kaki korte broek, kaki sokken en bergschoenen aan, alleen de tropenhelm miste ik nog!
"Misschien wel de rechterhand van Indiana Jones", dacht ik "Maar de man was mager, zo mager!!"
"Hij was vrij lang, wel bijna twee meter, zijn ogen lagen diep in de kassen en overal kon je zijn beenderen zien zitten, stokmagere armen en benen, daardoor leken zijn bergschoenen wel baggerschuiten zo groot ".
Dit leek wel een "profiel" van een wereldreiziger die maanden in de jungle had gezworven.
Zoals het hoort vroeg ik eerst of hij koffie wilde, maar dat sloeg hij af omdat hij geen koffie mocht.
De tweede vraag die ik stelde "Bent u op vakantie geweest in een tropisch land?"
"Nou dat is bijna alweer een jaar geleden dat ik naar de tropen ben geweest, ik mag momenteel niet, want ik moet eerst een kuur afmaken", antwoordde de man.
Ik dacht zelf aan penicilline, pillen of poeders dan moet je meest je kuur afmaken, hij heeft een of andere virus opgelopen in de tropen, hij zou niet de eerste zijn!
Maar meneer vertelde verder en heus ik schrok!
"Een chemo kuur, want ik heb namelijk leverkanker, dus naar de tropen daar komt voorlopig niets van, misschien wel nooit meer", vertelde hij gelaten.
"Hebt u dat opgelopen in de tropen?", vroeg ik hem.
"Nee met mijn werk, ik ben degene namelijk die de reparatie van de grindvloeren doe. En dan moet je met een brander de boel verwarmen en dan komen er schadelijke stoffen vrij. Daar heb ik dus leverkanker aan over gehouden. Mijn baas wilde dat ik het hier ook ging repareren, maar hij betaalt mij te weinig!".
"Dus u bedoelt, als hij meer zou betalen dat u het dan wel doet?", vroeg ik hem verbaasd.
"Ja hoor, ik heb gezegd dat als men 400 euro zwart betaalt voor deze klus, ik mijn leven nog wel met een week verkort, tenminste dat zeggen ze in het ziekenhuis".
Even was ik uit het veld geslagen, maar vroeg al gauw " Dus als u 400 euro zwart krijgt is u dat meer waard als een week langer in leven blijven?".
"Denk je dat jou baas dat geld zwart wilt betalen?", vroeg hij stoïcijns.
Nu was ik echt uit het veld geslagen, koffie afslaan omdat het niet mocht vanwege zijn ziekte, maar wel voor een flinke som zwart geld zijn leven op het spel zetten, het kon er bij mij niet in.
"Nee mijn baas begint daar niet aan. Dus als jouw baas dat nog eens 5 of 10 keer vraagt en zou een mooi zwart centje geven, zou je het dan nog doen ook ?", stelde ik de vraag.
"Ja hoor, als het maar genoeg schuift", zei hij.
"Nou dat is toch maar 10 maal een week, is gauw 2,5 maand een kortere leven volgens het ziekenhuis", opperde ik.
"Och wat extra geld is ook niet verkeerd, daar kan je een hoop mee doen, misschien wel weer een reis naar de tropen!", antwoordde hij laconiek.
"Dan mag u wel niet te veel van die klussen aannemen, want dan lukt dat ook niet meer!", stelde ik.
Opeens hees de man zijn uitgemergelde lichaam omhoog en herhaalde hij nog maar eens "Dus als je baas 400 euro zwart wilt betalen, dan hoor ik wel", en weg was hij.
Toen de man naar binnen kwam had ik het gevoel van sympathie, maar toen hij weg ging had ik zoiets van "Je moet het zelf maar weten!".
Misschien heeft hij wel zoveel nare dingen met zijn ziekte meegemaakt, dat hij "anders" is gaan denken, "Het gaat er niet om dat je jaren aan je leven toevoegt, maar leven aan je jaren!"
Maar begrijpen doe ik het niet "Geld boven het langere leven".
Maar goed, de kans dat de vloeren eindelijk gerepareerd worden, zijn weer vergroot.
Alhoewel het aannemersbedrijf dat benadert is en toegezegd heeft dat ze het zullen uitvoeren, staat ook al niet bekent als "de vlotste", maar we houden de moed er maar in.
Groetjes, de oudjeswachter.