We beginnen het verhaaltje natuurlijk met een wens naar ieder voor het nieuwe jaar:

Dat we met zijn allen maar heel gezond mogen blijven en maar weinig of het liefst geen tegenslag hoeven te incasseren.

Na al die vrije dagen weer aan het werk en mijn allereerste klus was zout strooien bij de ingangen want het was er erg glibberig.

Dat is voor ons lastig maar voor die oudjes en invalide nog veel erger.

De volgende klus was de biljartklok vervangen voor een nieuwe, omdat we natuurlijk overgegaan zijn op de euro.

Het was nog een hele klus, maar nog voor het spreekuur was het weer geregeld.

Spreekuur !!!!!! Euro !!!!!! Oudjes !!!!!! Eng !!!!!! Onzeker !!!!!! en zeker Verwarrend!!!!.

Zo ook met de eerste klant van het spreekuur.

“Goedemorgen huismeester, ik kom even was muntjes bij u kopen, maar ik moet zeker met euro betalen?”

“Ja mevrouw dat klopt, het kost per muntje € 1,25”.

“Nou geeft u mij dan maar èèn wasmuntje en èèn droogmuntje”.

“Dat is dan € 2,50 mevrouw”

De portemonnee werd omgekeerd op het bureau en de valuta geteld en keurig het vereiste bedrag afgepast.

Walla!

Niks moeilijk dacht ik.

Had ik niet moeten denken.

Waarom denk je dat altijd zo gauw.

Stom!

“Zeg huismeester klopt het nu eigenlijk wel, het lijkt een stuk goedkoper zo?”

Ik denk ze maakt een grapje, we doen gewoon mee.

“ Ja mevrouw dat scheelt nogal he, u bent een stuk goedkoper uit”.

“ Nou dat moet u niet zo snel zeggen hoor, want iedereen zegt dat alles duurder wordt”.

“Èèn euro is toch Fl. 2,20,- en ik heb net € 2,50 betaalt dat is dan bij elkaar Fl. 5,50 en voorheen betaalde we Fl. 5,- voor twee muntjes, dat is dus wel 50 eurocent meer, en 50 eurocent is weer omgerekend Fl.1,10”.

“Dus ik betaal wel 55 cent per muntje meer”.

?

“Nee mevrouw, u gooit de boel nu een beetje door elkaar hoor”.

“Dus het is niet duurder geworden?”

“Jawel maar geen 55 cent maar 25 cent per muntje”.

“Zie je nou wel dat het verwarrend is en dan is dit nog maar een klein bedragje, wat is het dan wel niet als je € 100 moet betalen of € 132, ach laat ook maar, we overleven het wel weer”.

De volgende klant op het spreekuur kwam ook voor wasmuntjes, na de vorige les hield ik me maar een beetje oppervlakkig.

“Hallo Wijnand mag ik van jou twee was en twee droogmuntjes, dat kost me dan een tientje toch”.

“Nee u moet vanaf vandaag met euro`s betalen, daar hebt u bericht over gekregen en na de invoer van de euro is de prijs per muntje een kwartje duurder geworden, dus dan is het geen tientje maar 11 gulden en in……”, meneer liet me niet uitpraten.

“Nu dan betaal ik toch elf gulden dat is normaal hoor dat alles elk jaar duurder wordt”.

“Maar meneer ik zeg net dat u met euro`s moet betalen en u wilt 4 muntjes dus dat wordt dan 5 euro`s alstublieft”.

“Ja maar ik heb helemaal nog geen euro`s in huis dus dat gaat niet en je kan toch nog een maand lang met guldens betalen”.

“U heeft bericht gekregen dat we geen guldens meer accepteren hier, omdat het voor de vrijwilligers te moeilijk wordt om het om te rekenen, ze zijn tenslotte ook al op een behoorlijke leeftijd”.

“O nou dan ga ik eerst wel even naar de bank”, was het narrige antwoord.

“Doet u dat”, was mijn narrige antwoord en meneer ging.

Mijn spreekuur was bijna om toen er een mevrouw aanklopte “Kan ik nog muntjes kopen?”, vroeg ze.

“Ja hoor dat kan nog”, was mijn antwoord.

“Maar wilt u mij wel helpen met het geld tellen want het is best wel een beetje moeilijk dat nieuwe geld”.

“Natuurlijk mevrouw, we doen dat eventjes samen, hoeveel wilt u er?”.

Wij samen het geld uitgeteld en mevrouw had het aardig goed begrepen.

“Zo dan hebt u hier uw was en droogmuntjes, mevrouw”.

Ze pakt de muntjes aan kijkt ernaar, kijkt dan weer naar mij, daarna weer naar de muntjes en weer naar mij en sprak voor mij de gedenkwaardige woorden “Dit kan niet hoor, want dit zijn nog de oude muntjes”.

Wat nou weer, dacht ik “Hoe bedoeld u dit zijn nog oude muntjes?”

“Nou overal zijn de automaten aangepast voor de euro dus dat zal hier ook wel zo zijn en dan passen deze munten toch ook niet meer”.

“Dat is als je euro`s in die automaten moet gooien, maar dit zijn gewone munten”.

“Ja maar ik moest ze wel met euro`s betalen dus dat gaat nooit goed hoor”.

Ik heb eerst even tot tien geteld en ben daarna met deze mevrouw meegelopen naar de wasserette om haar te laten zien dat deze muntjes nog wel werken.

Nou eurosen jullie allemaal maar lekker, ik heb er voorlopig de balen ervan.

Groetjes, de oudjeswachter.