“Hebt u dan ook lekkage?”, vroeg ik haar.

“Nee hoor, dat niet! Maar ik dacht het zo”, was haar antwoord.

Omdat de mensen zelf zich nog niet hadden gemeld had ik het idee dat het nogal mee viel en ging daarom gewoon verder met het ophalen van het huisvuil.

Maar in de loop van de middag belde ze me toch op om even te komen kijken.

Toen ik bij de mensen aankwam, allebei behoorlijk ziek, bleek dat de vloerbedekking in de hal voor het toilet nat was.

In het toilet zelf kon ik niets vinden, dus daar kwam het niet vandaan. Maar waar dan wel?

Nadat ik toestemming had gevraagd om de vloerbedekking los te trekken, wilde ik in het hoekje naast het toilet daarmee beginnen.

Toen zag ik ineens dat het onderste stukje muur nat was, met in het midden een gele plek.

Het leek wel of er een hondje zijn poot had opgetild! Nog even voorzichtig gevraagd of er een hond in huis was geweest, maar dat bleek uiteraard niet zo te zijn.

De man des huize was wel behoorlijk ziek maar kon de humor er nog wel van inzien “Nou Wijnand, ik ben wel behoorlijk ziek. maar ik heb ook niet in het hoekje gestaan hoor! Ben gewoon netjes naar het toilet gegaan”, grapte hij.

Ik heb nog verder gezocht maar kon echt niet vinden waar het vandaan kwam, dus maar een e-mail naar mijn collega gestuurd dat er een loodgieter moest komen om het uit te zoeken.

Later in de middag belde de bewoners me nog een keer, om te zeggen dat het wel leek of het steeds erger werd.

Toch mijn collega gebeld of het mogelijk was dat de loodgieter vandaag nog kwam. Hij ging bellen!

Een half uurtje later kwamen er twee mannen in overall binnen wandelen, gingen de lift in om naar de bewoners te gaan, om een kwartiertje later weer naar buiten te wandelen, liep nog snel achter ze aan om te horen hoe het zat, maar zag nog net de auto wegrijden. Huh?

Raar hoor dacht ik! Misschien had het prettig geweest om me even in te lichten, nu dan zelf maar weer even bij de pechvogels gaan kijken.

Op dat moment kwam er een andere bewoner binnen om te vertellen dat de stroom bij hem was uitgevallen, dus eerst maar met hem mee.

Was vrij snel opgelost, hij had een snelkoker die kortsluiting gemaakt had. Met dat hij de koker op het onderstel wilde zetten had hij er water op gemorst.

Nu was ik zover om weer bij de lekkage te gaan kijken en terwijl ik onderweg was ging mijn telefoon weer. Ah, het was het loodgieters bedrijf.

Of het mogelijk was a.s. dinsdag, het was nu op dit moment donderdag, het water af te sluiten vanaf half negen, omdat ze niet zeker wisten hoe de leidingen liepen en voor de zekerheid alles wilde afsluiten.

Nou dinsdag was juist geen probleem, want op maandag, donderdag en vrijdag is hier de kapsalon open en dan is er juist water nodig. Dus werd er afgesproken dat ik A4ttjes zou ophangen om de bewoners te waarschuwen.

Mijn collega van de SWO had een betere idee, alle bewoners een briefje sturen, zodat niemand zou kunnen zeggen dat ze er niets van afwisten.

Inderdaad waren de mannen in het loodgieter pak er dinsdag om half negen en gingen meteen met de lift naar boven.

Na een uur had ik nog geen seintje gehad om het water af te sluiten, dus ging een polshoogte nemen.

Toen ik aanbelde deed een van de loodgieters open en liet zien waar ze bezig waren.

Helemaal niet in het toilet, al helemaal niet in het halletje, maar in het kleine kamertje dus op een hele andere plek.

Ze waren in de muur aan het hakken geweest en daar zat inderdaad een leiding en ook de lekkage. Hij wist ook nog niet of het nodig was om de hoofdkraan af te sluiten, als dat nodig was zou hij bellen.

Weer een uurtje later gebeurde er iets wat ik al verwacht had, namelijk daar kwam de eerste verontwaardigde bewoner aanstappen.

“ Wijnand is het water er nu al af geweest of moet het nog gebeuren?”

“ Nee hoor het water is er nog niet af geweest en misschien is het wel niet nodig”, antwoordde ik rustig.

“ Nou, heb ik dus misschien voor niets emmers water neer gezet en mijn was laten staan!”, zei ze een beetje verontwaardigd.

“ Mevrouw! Ik ken twee mensen die zo met U zouden willen ruilen!”, gaf ik de voorzet om haar een beetje de les te lezen.

Ze tuinde er in met open ogen “ O ja, hoezo? Wie dan? En waarom dat?”, vroeg ze verbaasd.

“ Nou deze mensen zitten al een dag of 5 met een kletsnatte vloerbedekking, in hun kleine kamer is het behang van de muur getrokken en hebben ze de muur open gehakt! Plus dat deze mensen allebei ook nog eens behoorlijk ziek zijn! Dus wat is erger, een dagje met een paar emmers op de aanrecht en een dag niet wassen of.....”

“Oké, oké is snap het al!”, en weg was ze.

En zo kwamen er meer bewoners met kreten “Zijn we in de maling genomen?”, “Heb het met bezuinigen te maken?”, “Zeker weer eens een misverstand!”, “Lastig hoor, je kan niets doen  zo een dag!”

En wat dacht je van deze “ Zonde hoor, al dat water! Heb ik vier emmers water voor niets klaar gezet! Kan ik ze straks voor niets weggooien!”

?????

“Misschien kan u er gewoon nog koffie van zetten of de afwas doen!”, opperde ik.

Ze keek me heel vies aan en zei “Met dat water wat de hele dag staat, bah!”.

Dat ik dat durfde voor te stellen!

Wat is dat toch met ons “mensen”!!??

Kunnen we nu echt niet een dagje anders leven als dat we gewend zijn?

Groetjes, de oudjeswachter.