Het kleinste mannetje van de Dignahoeve moest voor een onderzoek naar het ziekenhuis.
Na het onderzoek kreeg hij te horen dat hij binnen zes weken geopereerd moest worden aan zijn urine buis. Dit was vorig jaar december.
Hij moest in de maand januari ervoor zorgen geen afspraken te maken, en geen vakanties boeken vanwege een oproep voor het ziekenhuis.
Daarom dacht hij, als ik dan eind februari een vakantie boek, om lekker bij te komen van de operatie, dan komt het wel goed. Nou dat ging niet goed!
Hij de hele maand januari zitten wachten op de oproep, maar niets hoor geen oproep!
En dan gebeurt er waar je al bang voor was, een week voor zijn vakantie kreeg hij een telefoontje van het ziekenhuis dat hij volgende week geopereerd kon worden.
Nadat hij ze vertelde dat er voor de volgende twee weken een vakantie geboekt was, hadden ze daar begrip voor in het ziekenhuis en zouden hem na zijn vakantie bellen voor een nieuwe oproep.
Toen hij terug kwam van zijn vakantie, zou er weer zes tot acht weken de mogelijkheid zijn om naar het ziekenhuis te gaan.
Namelijk eind april zou hij weer een paar weken bezet zijn vanwege de organisatie van een rolstoel danstoernooi, waarvan hij een hoop had te regelen, enkele verhalen geleden heb ik hier over geschreven. Hij maar weer wachten tot de oproep kwam.
En ja hoor een week voor het grote toernooi bellen ze vanuit het ziekenhuis dat er volgende week een plaatsje voor hem was.
Ja , dat kon natuurlijk niet als je een toernooi waar driehonderd deelnemers op afkomen aan het organiseren bent, dus uitstellen maar weer.
Na dit toernooi kwam er eindelijk een definitieve afspraak en wel op donderdag 10 juni.
Hij eindelijk naar het ziekenhuis.
De operatie zou plaatsvinden om 14.00 uur na twee grote operaties en zou een half uurtje duren in zijn geval.
Onze grote (kleine) vriend werd helemaal klaar gemaakt voor de operatie tot aan de slaap pilletjes toe.
Om ongeveer drie uur kwam er een zuster melden dat de andere operatie wat was uitgelopen, nou ja dat kan gebeuren. Maar de volgende melding was minder!
Ze kwamen hem melden dat de operatie niet door ging omdat de anesthesist naar huis was gegaan, hij mocht of wilde niet overwerken!?
Nou daar lig je dan! Letterlijk en figuurlijk in je hemd!
En dan al die spanningen en stress die je voor een operatie hebt? Dat mag je nog een keer herbeleven!?
Zou het wezen vanwege bezuinigingen dat ze niet mogen overwerken? Wat denk je, wat al die onderzoeken van te voren kosten en de medicijnen? Dat moet toch ook weer opnieuw!? En dat kost niets? Ik vraag me maar niet af of dat de anesthesist gewoon niet over wilde werken, want dat zou ik echt niet kunnen begrijpen! Enfin vorige week woensdag is onze Laaf toch geopereerd, en gisteren weer gezond en breed grijnzend binnen komen lopen.
"Zo alles goed? Ben je eindelijk geholpen?", vroeg ik hem.
"Ja hoor, dat flikken ze me geen tweede keer, met onverrichte zaken terug sturen!", antwoordde hij.
Maar er zijn nog steeds ook nog leuke dingen in het leven!
Het volgende verhaal heeft niets met het werk te maken, maar er zit wel een portie humor in en het lag ook nog op straat! We waren afgelopen weekend bij een nichtje, een dochter van mijn zuster. Ze was enkele maanden geleden verhuist van een flat in Amsterdam naar een huisje met een tuintje in Kudelstaart. De tuin stelde helemaal niets voor, een groot plein met grindtegels, schots en scheef!
Mijn vrouwtje en ik boden aan om haar te helpen met een ontwerp te maken en daarna ook het aanleggen en realiseren van deze plannen.
Nadat we een paar weken geleden de oude tegels opgerooid en afgevoerd hadden, en zij nieuwe tegels uitgezocht hadden, was het afgelopen weekend zover om te beginnen met de nieuwe bestrating. Heerlijk!!! Alles nieuw en er dan iets moois van creëren!
Na een begin gemaakt te hebben was het koffietijd en terwijl we heerlijk van ons bakkie zaten te genieten, zei mijn nichtje "Wat ik nu meegemaakt hebt van de week!?".
Op de manier dat ze het zei werden we natuurlijk nieuwsgierig dus "Vertel, vertel !!!!".
"Nou ik heb van de week een bekeuring gehad in de van Wou straat", ze werkt namelijk in Amsterdam in een videozaak.
"Dat is toch niets bijzonders een bekeuring?", opperde we.
"Nee een bekeuring niet, maar wel waarom! Ik moest even snel tussendoor naar de bakker, dus liep in een stevige wandelpas door de straat, toen ik een politieauto zag aankomen. De auto stopte en er stapte twee agenten uit. "Mevrouw wilt u even stoppen?". Dus ik netjes gestopt. Een van de agenten zei "Mevrouw we moeten u aanhouden, want u liep te hard!".
Ik keek de agenten aan of ik water zag branden. Hoe bedoelt u? Ik liep te hard!? Weet u wel hoe hard ik liep? Is dit soms "Candid camera" of een of andere grapjes programma? Hier kreeg ik geen antwoord op en keek gauw in de ronde of ik geen camera's zag, maar niets hoor!.
Maar de agent ging door en zei " Mevrouw, we moeten u een bekeuring geven!".
Ik was echt perplex! Ik schoot in de lach, echt ik had het niet meer, maar ik kreeg toch een bekeuring in mijn hand gedrukt van wel 10 euro! "Alstublieft mevrouw", de agenten stapten in de auto en reden weg. Daar stond ik dan, ik wist het echt niet meer, zo verbouwereerd was ik. Met de bekeuring nog in mijn hand ben ik verder gelopen".
Wij nog aan haar vragen "En ben je langzamer gaan lopen?".
"Ja natuurlijk, ik wist nog steeds niet hoe ik het had!. Terwijl ik verder liep kwam er weer een politiewagen aan en ook deze stopte! Wat nu weer!? En weer kwamen er twee agenten uit en nu met een grijns op hun gezicht. "Herken je me niet?", vroeg degene die mijn bekeuring had uitgeschreven. Wat bleek nu? Hij had met mij op de middelbare school gezeten, toen ze mij met stevige tred zagen lopen, herkende hij mij meteen en hadden het plan opgevat om me eens flink in de maling te nemen. Daarna vroeg hij de bekeuring terug, want tja hij moest zich wel op het bureau hierover verantwoorden".
Dus de humor ligt wel degelijk op straat!, zoals het gezegde luid.
Groetjes, de Oudjeswachter.