"Wijnand ik ben inderdaad een bergbeklimmer en ski fanaat", en hij vertelde verder" Ik heb al wat bergen beklommen, maar het is nu twee jaar geleden dus ik ben wel nieuwsgierig hoe het met mijn conditie is".

"En we willen dit jaar nog in Amerika bergen beklimmen, die uitdaging is nog groter want ze zijn nog hoger, maar dan moet het de komende week wel goed gaan".

"Een paar jaar geleden hebben we ook nog een beklimming gedaan op een spekgladde berg, de bovenlaag was echt ijs, en toen gebeurde er iets dat ik dacht het is afgelopen met me".

Hij nam een slok koffie en boomde verder "We waren met zijn drieën aan een beklimming bezig, verbonden aan elkaar met touwen, en schoenen aan met spikes".

"Ik zelf achter aan, gewoon om het fijt dat ik de meeste spierkracht had van de drie en in het midden de kleinste, het was mijn vriend net zo`n klein iel mannetje zoals jij", zei hij met glimlach.

"Nou lekker hoor", onderbrak ik hem "Een beetje opschepper ben je wel".

Onverstoord ging hij verder met zijn verhaal" En voorop klom onze gids naar boven".

"Opeens voelde ik de grond onder mijn voeten vandaan vallen en stortte een paar meter naar beneden totdat de lengte van het touw met een ruk mij tot stilstand bracht".

"En daar hing ik dan tussen hemel en aarde in een kloof, nog even een spannend moment of de andere twee de "klap" op konden vangen en toen werd het even stil".

" Ondanks de penibele situatie was ik een moment verbaast van wat ik om me heen zag, fantastisch!!!"

"Doordat de zonnestralen op een bepaalde manier de zijwanden van de kloof beroerden, zag ik prachtige kleur schakeringen om me heen, man wat was dat mooi, wat een prachtig natuurverschijnsel".

"Maar al gauw werd ik weer tot de realiteit gebracht door geroep van bovenaf of dat ik nog wel leefde en dat ze gingen proberen om naar de rand van de kloof te komen".

"Afwachten dus maar!".

"Wat ik dus niet kon zien, maar later vernomen hebt, heeft de middelste zich met een pin in het ijs verankert, zodat onze gids zich op zijn buik voorzichtig naar beneden kon laten zakken tot aan de rand van de kloof".

"Terwijl ik daar hing aan het touw en geloof me ik had toch niets anders te doen , vergaapte ik me aan de natuur om me heen".

"Echt bang was ik op dat moment niet, je vertrouwd dan echt op je medeklimmers, maar ik was wel blij toen ik het koppie over de rand zag verschijnen van de gids".

"Ja toen maar overleggen wat we zouden gaan doen, mij laten hangen en hulp gaan halen of zelf een poging te doen".

"Het was een vrij smalle kloof en aan de kant dat ik naar beneden was gestort stak de rots met een punt uit, dus daardoor hing ik met mijn rug tegen de andere wand en kon zo met mijn voeten naar achteren mijn spikes in de ijswand prikken om toch nog een beetje "comfortabel" te hangen".

"Dit bracht ons ook op het idee om zelf een poging te wagen om mij naar boven te hijsen, terwijl de mannen mij naar boven zouden trekken dat ik zelf dan met mijn spikes iedere keer zou afzetten, dus proberen met je benen achterwaarts omhoog te lopen".

"Maar dan moesten beide mannen naar de andere kant van de kloof en dat betekende weer dat ze op dat moment mij niet konden vast houden, hoe moesten we dat dan weer oplossen".

"Met mijn benen kon ik mij zelf wel omhoog houden, maar mijn handen hoe dat te doen?".

"Nu dat ik aan het touw hing waren mijn handen vrij en moest ik proberen om twee pinnen in de wand te slaan om me daarmee vast te houden".

"Dat lukte me, en na uitgetest te hebben dat ik zo kon blijven hangen, spraken we het maar af om het er op te wagen".

"We hadden uitgerekend, van af het moment dat ik het touw los klikte ze ongeveer 2 a 3 minuten nodig hadden om aan de overkant te komen".

"Nadat ik nogmaals mijn spikes met kracht in de ijswand had gestamp, met èèn hand een pin vast had gepakt en het sein van de gids had gekregen dat hij bij mijn vriend terug was gekomen, klikte ik het touw los en pakte snel ook de andere pin vast".

"Nu Wijnand het waren de langste drie minuten in mijn leven, mijn benen en handen begonnen op een gegeven moment te prikkelen en het zweet brak me uit".

"Boven me hoorde ik de twee mannen scheldend en vloekend zich verplaatsen, later hoorde ik dat ze in hun haast enkele keren bijna zelf de kloof in waren gegleden".

"Toen ze eindelijk aan de andere kant waren aangekomen werd er niet gesproken, want eerst moesten ze zichzelf verankeren voordat ze het touw weer naar beneden konden laten zakken".

"Deze stilte was afgrijselijk, want ik ging mij steeds meer op mijn eigen lichaam concentreren en mijn benen begonnen steeds meer te trillen en het gevoel uit mijn armen en benen raakte ook steeds meer weg".

"Ja toen "eindelijk", zag ik het touw naar beneden komen en pakte het en klikte het onmiddellijk vast en ik kon weer even "bengelen", om mijn ledematen even te laten rusten". 

"Maar nu moest ik nog naar boven, de gids en mijn vriend trekken en ik achterwaarts meelopen, nu makkelijk vertelt maar het was voor alle drie een uitputtingsslag en het leek wel eeuwen te duren, maar uiteindelijk kwam ik bij de rand van de kloof".

"Maar doordat ik achterste voren hing kwam het volgende probleem, ze konden me zo niet over de rand trekken".

"Lang er over praten "wat te doen" ging niet , want onze krachten raakte op, de gids stelde voor dat ik èèn arm op de rand zou leggen en met mijn voeten de afzet zou geven en terwijl ik dan draaide zouden zij meteen gaan trekken, en dat lukte".

"Ik kan me niet herinneren dat ik zo lang op mijn buik op ijs heb gelegen, tjonge wat waren we kapot".

"Maar ja de volgende dag waren we gewoon weer aan het skiën", eindigde hij zijn verhaal.

"Skiën is misschien wat minder gevaarlijk!", zei ik tegen hem.

"O maar daar kan ik je ook nog wel een verhaal over vertellen hoor", zei onze avonturier.

"Zal ik dan nog maar een bakje inschenken voor dat je verder vertelt?", vroeg ik hem.

"Ja doe maar Wijnand, even een poosje rustig zitten is toch ook wel prettig", was zijn antwoord.

Wordt vervolgd…….             

Groetjes, de oudjeswachter.