Terug naar de regelmaat in het leven.

Eenmaal weer in de Dignahoeve begon dan ook het vaste ritueel.

De zaal ombouwen voor de gym die maandags s`morgens altijd plaats vind.

Omdat ik er twee weken niet was stond alles kriskras in de zaal, dus heb ik dat weer geordend, het moet allemaal netjes staan. Kan nu eenmaal niet tegen als het rommelig is.

Het volgende wat ik deed was de stapel papieren die op mijn bureau lagen door te lezen. Meestal ligt er een bericht van collega Riet over wat er zoal gebeurt is.

En verder liggen er meest wel werkformulieren van bedrijven die hier onderhoud en reparatie uitgevoerd hebben.

Zo ook lag er een formulier van het bedrijf waar ik voor de vakantie zo een klus aan gehad had.

Toen ik het verhaal op de werkbon zat te lezen, begon ik te begrijpen tot mijn opperste verbazing dat sinds de beruchte vrijdag de luchting helemaal niet meer open was geweest, omdat men het niet kon repareren.

Ik hoefde maar te denken aan het mooie weer wat ik in de vakantie had gekregen en begreep dat het hier in de Dignahoeve een bakoven moest zijn geweest.

Ook stond er op deze werkbon dat ze de luchting niet hadden kunnen testen vanwege de regen.

Na het lezen van het werkrapport, die dateerde van vorige week  donderdag, besloot ik eerst te wachten totdat ik samenspraak had gehad met collega Riet.

Voordat ik haar sprak was de werkdag alweer flink gevorderd en vertelde ze mij dat ze dat bedrijf alweer gebeld had. Ik vroeg haar nog of ze de technische dienst had gesproken en zij gaf aan dat ze alleen een dame van de telefoon had gesproken en die had toegezegd dat het wel gauw in orde zou komen.

Twee dagen gingen voorbij en we kregen geen bezoek van dat bedrijf!

Dan ga ik maar weer eens bellen, want op de 3^e en 4^e etage was het bloedheet en door de hoge luchtvochtigheid werd het alweer een gevaarlijke situatie en dat zeker voor oudere mensen.

De dame bij de telefoon wilde me alweer afschepen met de opmerking “Ik zal het doorgeven meneer en dan komt het wel in orde!”.

“O nee!!!”, reageerde ik fel “Verbind u mij maar door met de technische dienst die wil ik hoogst persoonlijk zelf spreken!”, en zo gebeurde dat.

De persoon die ik aan de telefoon kreeg was ook de persoon die alles doorgaf aan de planning en dan was de kous af voor hem.

En dat was ook precies wat hij zei “Oké meneer ik zal het aan de planning doorgeven!”, niets meer en niets minder!

“Ho, ho!!!”, reageerde ik meteen “Wat houd dat in? Komen ze morgen dan? Want het is inmiddels drie weken geleden dat de luchting stuk is gegaan!”.

En weer die reactie “Tja meneer dat ligt bij de planning, daar heb ik niets over te zeggen!”.

Van binnen begon ik te koken, maar toch even tot tien tellen, diep adem halen en begon mijn relaas.

“Maar meneer dat kan toch niet! Het is hier bloed en bloed heet!!! Het is echt levensbedreigend en u zegt alleen maar “Het ligt bij de planning!” en buiten dat, ik krijg steeds meer klagende bewoners en kinderen van bewoners die zich bezorgd maken over hun ouders. Ik wil dat u aan de planning gaat vragen of dat ze morgen hier komen!”.

Ik was dan ook verbaasd dat meneer dan ook zei “Oké ik zal even horen bij de planning, blijft u even in de wacht?”.

Het duurde een paar minuten dat meneer weer terug was. “Ze zullen proberen of er morgenmiddag ( vrijdag ) een plekje vrij komt meer kan ik u niet zeggen!”, en daar moest ik het mee doen.

Dat dit weer een vage toezegging was, begreep ik allang.

Had me al voorgenomen mijn chef te bellen voor het geval het weer niet zou gebeuren.

Ik wilde van hem horen dat hij me zou ondersteunen om die gasten hier te krijgen.

Hij zou dat zeker doen, maar zei hij “We moeten ze wel even de tijd geven!”.

Niet dat ik dat wilde maar we spraken af als ze dinsdag daarna niet geweest zouden zijn, ik hem zou bellen.

Helaas toen ik de maandag daarop weer op mijn werk kwam, bleek dat ze niet geweest waren.

Ik begon er onderhand er wel de pee in te krijgen en nam me voor om dinsdag mijn chef te bellen, maar kwam daar zelf niet aan toe en besloot om woensdagochtend vroeg te bellen, al die tijd had ik nog niets vernomen van dat kl…bedrijf.

Mijn chef is ook altijd vroeg op zijn werk, dus het eerste wat ik deed was de telefoon pakken toen ik op de Dignahoeve was.

Het was niet mijn chef die opnam, maar een collega. Toen ik vroeg naar mijn chef kreeg ik te horen dat hij een vrije dag had. Tja dat viel even tegen! Niet dat ik hem dat kwalijk nam dat hij zelf even was vergeten dat hij vrij was, hij heeft het altijd druk.

Dus zei ik tegen mijn collega dat ik hem dan de volgende morgen wel zou bellen.

Maar eigenlijk begon ik steeds geïrriteerder te worden en op een gegeven moment werd ik kwaad en steeds bozer en eigenlijk zat ik mezelf in de weg.

Het bloed begon te koken en ik pakte in een reflex de telefoon en was me er terdege van bewust dat ik nu niet meer beleeft zou blijven, ik had het helemaal gehad met dat flut bedrijf.

Aan de andere kant van de lijn kwam er een vriendelijke dames stem, die wilde beginnen met” U spreekt met……” maar ik was dit keer zeer onbeleefd!

Zelf heb ik er een bloedhekel aan als mensen mij onderbreken tijdens een telefoon gesprek maar ik had geen geduld meer.

“Mevrouw ik ben woest op uw bedrijf!”, begon ik “ En ik wil meteen een klacht indienen. Als er hier wat gebeurt dan zal ik de naam…… met grote letters aanduiden dat zij de schuldige zijn. Ik voel me behoorlijk in de zeik genomen door jullie!”, en was zo kwaad dat ik even adem moest halen.

Zij nam haar kans waar en probeerde er tussen te komen “Maar meneer ik zit alleen maar bij de telefoon, dus het is niet mijn schuld hoor, maar vertelt u even wat er aan de hand is!”.

“Nou dat vind ik wel heel erg makkelijk om te zeggen dat u alleen aan de telefoon zit! U werkt toch bij hetzelfde bedrijf?”, raasde ik en in een wervelstormachtige snelheid ramde ik haar het hele verhaal door de strot.

Eigenlijk ben ik niet zo, hou niet van dit soort uitspattingen maar heel soms gebeurt het. Dan begin ik te trillen en te shaken en stop niet eerder dat ik alles gezegd heb.

De dame aan de andere kant van de lijn liet me uitrazen, ze was toch kansloos.

Toen ik uitgeraasd was beaamde ze dat het bedrijf ernstig tekort was geschoten  en dat het niet goed was wat er gebeurde en ze zou een officiële klacht indienen.

“En dan zal ik u nu door verbinden met de technische dienst!”.

Ik kreeg een heer aan de lijn en ging ervan uit dat het dezelfde “grote vriend” was, die ik er meerdere malen had gesproken.

Nadat ik me voor de zoveelste keer bekent gemaakt had zei ik op barse toon “Nou en dan weet u wel waar ik voor bel, dunkt mij!”.

Als antwoord kreeg ik “Nee sorry meneer, dat weet ik niet als u het niet vertelt!”.

“Bent u dan niet die persoon die ik al meerdere malen hebt gesproken? Het gaat over de luchting van de Dignahoeve 1187 LN Amstelveen!”, ik dacht daar zal men wel weer naar vragen.

“Ik weet echt niet waar u het over heb, want ik neem waar voor de collega die hier normaal zit. Die is namelijk op vakantie!”.

En weer voelde ik mijn kop rood worden en begon ik heftig te zweten “Zo die durft! Ons hier in de shit laten zitten en dan lekker op vakantie gaan! Wat zijn jullie voor een Muppetbedrijf? Ik ben jullie zo zat daar, heb het helemaal gehad met jullie!”.

En echt ik had het helemaal gehad!

“Ik zal even in de computer kijken!”, ging de man onverstoorbaar verder en een paar tellen later “Ze zijn afgelopen vrijdag bij u geweest!”.

“Nou echt niet!”, reageerde ik fel “Er is hier helemaal niemand geweest van uw bedrijf, want dan zou ik het wel weten! De luchting zit nog potdicht en er is ook geen werkbon. En zonder sleutels kunnen ze nergens bij en die zijn niet opgehaald. Niet bij mij en ook niet bij mijn collega!”.

“Nou het staat hier toch in de computer!”, hield hij vol.

“Ach man hou op! Er zijn wel meerdere dingen bij jullie wat niet klopt. Dus zal het met jullie computer ook niet kloppen!”, antwoordde ik woedend.

“Nou, nou meneer!”, was zijn reactie.

“Niks nou, nou meneer! Dat bedrijf van U is een waardeloos bedrijf! Je wordt gewoon in de zeik genomen! Punt uit!!!”.

Ik was laaiend en wist eigenlijk niet meer wat ik nu nog zou moeten doen of zeggen. Er was even een stilte tussen meneer en mij. Totdat hij reageerde “Ik ga nogmaals eens na vraag doen bij diverse collega`s en dan bel ik u zo terug! Oké?”.

“Ha, nog een sterk punt van jullie! Terug bellen!!!!”, knetterde ik.

“Ik bel terug!”, antwoordde hij gedecideerd ”En ik geef u mijn naam en als ik niet terug bel mag u mijn baas bellen!”.

“Oké ik wacht af!”, antwoordde ik, moe van alles.

Inderdaad belde hij tien minuten later terug “U had helemaal gelijk. Er is niemand geweest vrijdag. Maar ik kan u niet eerder dan volgende week woensdag dezelfde monteur sturen, die de laatste keer geweest is!”.

“Niet eerder?”, vroeg ik alweer verontwaardigd.

“Ik kan u ook morgen een andere monteur sturen, maar de kans dat het probleem opgelost word is dan zeer klein omdat hij niet gespecialiseerd is in deze materie!”.

Hier over moest ik even bij mezelf te raden gaan. Het weerbeeld was iets verandert dat wel, maar als het buiten 20 graden is en de zon schijnt dan is het binnen zo vier a vijf graden warmer. Maar als je dan een monteur krijgt die het bijna zeker niet kan verhelpen, tja dan heb je er ook niets aan. Dus gaf ik meneer het volgende antwoord “Oké dat moet dan maar! Maar ik heb één voorwaarde! Als het weer omdraait en het warmer wordt dan bel ik en wil dan ook meteen een monteur, al was het maar om op één of andere manier de luchting open te zetten”.

Hiermee ging hij ook akkoord en vermoeid hing ik de telefoon op.

Toen ik na het werk op de fiets stapte had ik een flinke koppijn en het voelde alsof ik twee voetbal velden had omgespit met een schop, had zeker teveel energie verbruikt!

 de Oudjeswachter.