Nog  een paar keer de computer een herstart gegeven, maar er gebeurde niets meer.

Tja wat nu? Geen probleem dacht ik, het bedrijf zal natuurlijk wel een helpdesk hebben, dus we moeten maar gaan bellen.

Ik het algemene nummer van EHOW gebeld en die verbond me netjes door naar de helpdesk.

Daar kreeg ik een jonge dame aan de telefoon.

Omdat ze mij nog niet kende me netjes voorgesteld, ik ben Wijnand Springin`tveld en werk op de Dignahoeve in Amstelveen en ben sinds 1 april in dienst van Eigen Haard Olympus Wonen doordat EHOW het beheer van St. Lodewijk heeft overgenomen en natuurlijk dat ik problemen heb met de computer.

Ook gaf ik aan, dat in de computer veel belangrijke dingen waren opgeslagen en dat ik niet zonder kan, alle bewoners met telefoonnummer, noodnummers van familie en bekenden, huisartsen, mijn afspraken staan er in, boekingen van de logeerkamer, boekhouding van de munt verkoop voor de wasserette.

Toen ik mijn verhaal had gedaan hoorde ik vervolgens aan de andere kant van de lijn "Sorry meneer, ik ben hier pas nieuw. Als mijn collega weer terug is zal hij u wel even terug bellen".

Nu prima dacht ik, dat kan en wachtte geduldig op een telefoontje, maar de hele vrijdag geen telefoontje van de helpdesk.

Omdat ik toch wel altijd met een redelijke positieve instelling door het leven ga, dacht ik, ach het is vrijdag en ze zullen het wel druk gehad hebben, dus maandag maar weer.

21 juni.

Maandag eerst even gewacht totdat het negen uur was en toen weer aan de bel.

Toen de telefoon werd opgepakt aan die andere kant met " Goede morgen met de Helpdesk met Mohammed", antwoordde ik netjes "Goedemorgen met Wijnand Springin`tveld, ik heb…", en waarop hij me onderbrak "Met wie?"

En daar gingen we weer " Ik ben Wijnand Springin`tveld en werk op de Dignahoeve in Amstelveen en ben sinds 1 april in dienst van Eigen Haard Olympus Wonen doordat EHOW het beheer van St. Lodewijk heeft overgenomen".

"O ja"!!, hij begreep wie ik was en vervolgde "Zegt u het eens wat is er aan de hand?", en ik vertelde mijn verhaal maar weer.

Nadat ik uit verteld was antwoordde hij "Dit zal ik met mijn collega's moeten over leggen. Mag ik u daar over terug bellen?".

"Eeeeh, ja hoor graag zelfs, maar eeeh, doet u dat dan ook?", antwoordde ik.

Nadat hij mij verzekerd had dat hij terug zou bellen, legde ik de hoorn van de telefoon weer neer.

En heus hoor deze maandag duurde net zo lang als vorige vrijdag, maar terug gebeld worden!!!! Dus niet!!!!

22 juni.

We schrijven de dinsdag, de volgende dag, ik weer aan de bel!

Ik was al een beetje geïrriteerd, dus ik ben de naam vergeten van degene die nu de telefoon aanpakte, in ieder geval weer een ander persoontje.

"Hallo met Wijnand Springin`tveld ik had gis….", en weer werd ik in de rede gevallen met "Wie zegt u?", en daar gingen we weer  " Ik ben Wijnand Springin`tveld en werk op de Dignahoeve in Amstelveen en ben sinds 1 april in dienst van Eigen Haard Olympus Wonen doordat EHOW het beheer van St. Lodewijk heeft overgenomen", zucht!!!!!

"Oja meneer. Dat klop, dat klop! U had gebeld over de computer. Er is nu iemand naar Aalsmeer en daarna komt hij bij u langs!", vertelde dit persoontje.

Dus ik geweldig blij!

Maar ook de dinsdag ging voorbij en wat er ook binnen kwam, geen persoontje van de helpdesk!

23 juni.

Woensdag morgen. Ik weer bellen. Eerst een paar keer diep adem gehaald, anders was ik bang dat ik zou ontploffen.

Niet eens goed geluisterd wie de telefoon oppakte en begon meteen "Ik ben Wijnand Springin`tveld werk op de Dignahoeve in Amstelveen sinds…..", toen de stem andere kant zei "O ja hallo, hoe gaat het met u?", dus ik werd herkend!!!

Verbouwereerd antwoordde ik " Met mij gaat het goed, maar met de computer niet! Ik heb missers met afspraken, kan geen afspraken boeken voor de logeerkamer, enz. En ik wilde even weten hoe groot de afstand tussen Aalsmeer en Amstelveen eigenlijk is? Want uw collega van gisteren moet nog komen!".

"Dat is niet door gegaan, want men wil hier eerst nog overleggen hoe men dat gaat doen wat betreft de verbinding met kantoor, men is er nog steeds niet uit!", was zijn relaas.

"Ja maar dat heeft niets te maken met mijn computer, die moet gemaakt worden, want ik kan niet bij mijn gegevens!", zei ik verontwaardigt.

De stem weer aan de andere kant "U moet het ook zo zien! Wij kennen uw computer niet, bijvoorbeeld als je een FIAT hebt kan je er ook niet mee naar de Ford garage!".

???????????????????????????

Ik stond werkelijk op ontploffen en wilde wat zeggen, maar de jongeman aan de andere kant ging verder met zijn verhaal  "En meneer……hoofd van alle rayons heeft gezegd, dat eerst alles rond moet zijn met de verbinding tussen uw computer en intranet van het kantoor".

"Maar daar kan ik niet op wachten!", zei ik hopeloos "Dat kunnen jullie niet maken!"

"Dat is hier besloten meneer, daar kan ik niets aan veranderen", was zijn antwoord.

" Geef mij maar het telefoonnummer van deze meneer….. hoofd van alle rayons!", zei ik zwaar gepikeerd.

"Ja dat weet ik niet hoor!", zei hij vertwijfelt.

"Geef mij dat nummer maar, anders kom ik er toch wel aan, want ik wil verhaal halen bij deze meneer!!!", zei ik nijdig.

Uiteindelijk gaf hij mij dit telefoonnummer en nadat ik hem cynisch bedankt had voor zijn medewerking hing ik op.

Voordat ik ging bellen heb ik eerst een rust pauze ingelast en koffie gezet om even rustig te worden, dat is nog steeds resultaat van een huismeester cursus die ik heb genoten alweer vele jaren geleden.

Ik dus bellen naar "het hoofd van alle rayons" en kreeg een dame aan de lijn, die vertelde mij dat hij in bespreking was, of meneer even terug kon bellen.

Een kwartiertje later belde hij me daadwerkelijk terug.

Het verhaal aan hem vertelt en dat ik echt niet kan wachten totdat er een verbinding was gelegd.

Zijn antwoord verbaasde me wel namelijk, hij ging wel over de verbinding tussen mij en het kantoor, maar dat mijn computer stuk was dat was hem helemaal niet bekend!

Weer een minpuntje voor de helpdesk!

En dat kon natuurlijk ook niet  vond hij. Hij zou voor mij de zaak gaan te regelen.

donderdag 24 juni.

Nadat ik nog steeds niets vernomen had, belde ik deze meneer nogmaals op om te vragen hoe het er voor stond.

Hij deelde me mee dat hij dit had doorgespeeld aan mijn chef en dat die het verder moest afhandelen. Zucht!

Mijn chef, die net vandaag weer was begonnen met zijn werk nadat hij een week cursus had gehad, maar weer opgebeld.

Al het gebeurde uitgelegd, hij zou er achteraan gaan en mij terug bellen hierover.

Jullie zullen begrijpen dat ik onderhand "het eind in de bek had" en besloot mijn oude collega te bellen van Woongroep Holland, misschien kon hij me vertellen via de telefoon wat er aan de hand was.

Nu dat ging dus niet, maar hij zei wel dat ik best even langs zo mogen komen van hem, maar zei er wel achteraan "dat zal Eigen Haard wel niet goed vinden".

Dit was wel joviaal van hem en dacht, als het niet gauw opgelost wordt vraag ik gewoon aan mijn chef of dat mag.

Nadat ik de telefoon had neergelegd, ging hij meteen weer over, het was mijn chef.

"Wijnand, vandaag of morgen wordt jij gebeld door de helpdesk, om te proberen om het probleem op te lossen", zei hij.

Donderdag werd er niet gebeld, vrijdag werd er niet gebeld, ARGH ik kreeg het weer Spaans benauwd.

28 juni

Ik maandag weer aan de bel, mijn chef weer opgebeld dat ik nog steeds niet gebeld ben door de helpdesk, die weer kwaad en hij zou de helpdesk wel weer even bellen.

"Oké dat is goed, maar ik heb een vraag aan jou!", zei ik meteen.

"Nou kom maar op", antwoordde hij.

Ik vertelde hem dus dat ik mijn oud collega van WGH had gebeld en dat die gezegd had dat ik wel langs mocht komen en stelde hem de vraag "Als ze nu weer geen contact opnemen, mag ik dan met mijn toren naar mijn oud collega toe?".

"Tja het is niet normaal, maar als ze niet bellen vind ik het prima", was zijn antwoord.

Ik had me voorgenomen om deze week nog te wachten en dan kijken of ik volgende week maandag bij mijn oud collega terecht kon, maar hoopte dat het deze week in orde zou komen, nee eigenlijk verwachtte ik niet anders!

Maar helaas, helaas ik hoorde niets meer!

Zaterdag 3 juli.

Nu zullen jullie denken, he op zaterdag werk je toch niet?

Nee dat klopt, maar wat zomaar kan, het stukje van de oudjeswachter kan zomaar een andere wending krijgen.

Het was namelijk een kaartje via de post die bij mij thuis door de brievenbus viel.

Namelijk een geboorte kaartje gericht aan de familie W.C.J. Springin`tveld van mijn dochter, mijn enigste kind.

Om een heeeeeel lang verhaal een heeeeeel stuk korter te maken, we hadden al twee en een half jaar geen contact meer met elkaar, en waarom?

Laten we het er maar op houden, "waar twee vechten hebben twee schuld", dat is de leer van 51 jaar rond wandelen op deze ozo mooie aardbodem, die ik heb opgestoken.

Dus was het des te bijzonder dat we een geboorte kaartje kregen toegezonden en daar stond in dat ze een zoontje had gekregen.

En dat hield natuurlijk ook weer in dat ik OPA was geworden!!!!!

Marja gaf al aan, dat als ze een kaartje stuurde ze misschien ook wel weer contact wilde, dus misschien was het wel zo verstandig om haar even te bellen.

Na twee uur heftig nadenken de telefoon gepakt en met "zweet in mijn handen" het nummer ingetikt.

Eerst gevraagd of alles goed was gegaan, het was een perfecte bevalling van anderhalf uur en na nog wat heen en weer gepraat te hebben, hebben we maar besloten om met dat nieuwe kereltje (Briejan is de naam) ook onze relatie een nieuwe start te geven.

En nadat ik toegezegd had dat we zo snel mogelijk zouden komen, hingen we weer op.

Wauw ik was opa geworden, iets wat ik toch best wel graag wilde en omdat ik zelf een dochter opgevoed had, en Marja een oppas kind heeft dat een heerlijk kereltje is, hoopte ik altijd al stiekem dat het een jongetje zou worden als ik opa zou "mogen" worden.

Maandag 5 juli.

Omdat ik nog steeds niets had vernomen van de helpdesk, was mijn plan vandaag, om te kijken of ik met mijn computer bij mijn oude collega's terecht  kon.

Na gebeld te hebben kon dat.

Ik had al een grote Albert Heyn tas meegenomen om de toren in te doen.

Toen ik daarmee bezig was, kreeg ik pijn  in mijn buik en de zenuwen, want het is toch niet normaal om naar je oude bedrijf toe te gaan, omdat het nieuwe bedrijf je laat zitten.

Maar goed daar aan gekomen, werd dat me natuurlijk ook nog eens onder de neus gewreven, dus kromp ik nog verder in elkaar, maar ze hadden wel gelijk.

Ondanks dat werd ik wel geholpen, super hoor, en na anderhalf uur had hij het voor elkaar de computer deed het weer, en wat ik eruit begreep, het virus programma bleef hangen en dus startte de computer niet verder op.

En wat ik toch ook heel mooi vond van deze oud collega, nadat ze toch veel hilariteit hadden over mijn huidige collega`s, nam hij het toch ook weer voor ze op.

Ze hadden toch 1 januari een fusie voor hun kiezen gehad, en was het bedrijf verdubbeld en 1 april ook nog eens de woningen van St. Lodewijk erbij, dus een enorme belasting voor zo een helpdesk.

En daar had hij toch ook weer gelijk in, yes!!!!! Toch wel weer mooi die positieve gedachten en dat moeten we dan maar weer vasthouden!

Woensdag 7 juli.

Het is avond.

Neeeeee, ik was niet aan het werk.

Ik ben op visite bij het nieuwe wondertje geweest!

Heb mijn kleinkind mogen vasthouden, wat een klein hoopje maar wel heel leuk en toch een speciaal gevoel, dat nieuwe leventje.

Donderdag 8 juli.

Ik zat in mijn kantoortje, toen mijn collega van de SWO naar mij toe kwam om te zeggen dat er iemand onwel was geworden op de vierde etage.

Meteen met haar de lift ingestapt en naar boven gegaan.

Toen we daar aankwamen zag ik meteen dat het foute boel was.

Voordat ik beschrijf wat we zagen, wil eerst de bewoner beschrijven die we aantroffen.

Het was de meneer waar ik een paar maanden geleden een stukje over schreef, dat we hem hadden gevonden nadat de brandweer de voordeur had geforceerd.

Deze man had een zwaarmoedig leven achter de rug en was heel erg in zichzelf gekeerd.

Had maar èèn vriend en die had hij ook nog eens aan de kant gezet.

Maar ineens kwam de ommekeer, de man kreeg overal interesse in.

Ook ging hij met iedereen praten en kennis maken, dus ook bij mij als ik de tuin aan het sproeien was, vroeg hij me "de hemd van het lijf". 

Bij de bloemenwinkel op het Westwijkplein was de bloemenvrachtwagen aan het lossen, hij vroeg van alles aan de chauffeur.

Hij was zelfs even bij de jaarlijkse barbecue geweest, dus het leek allemaal zo mooi, je zag dat hij genoot.

Wat ik nu ga schrijven is niet leuk, maar dat maakt een huismeester ook mee.

De man zat op zijn scootmobiel en met zijn  rechterhand hield hij het stuur nog vast en hing schuin opzij naar de andere kant.

Zijn andere arm bungelde naar beneden met zijn polstasje er nog aan.

Het gebit van de man hing er half uit en het speeksel druppelde langzaam uit zijn mond, zijn ogen stonden half maar gebroken open.

Zijn gelaatskleur was doodsbleek en je kon meteen vaststellen dat de man niet meer leefde.

Maar hij stond zo op de galerij voor zijn huis en moest natuurlijk zo snel mogelijk naar binnen.

Daar er man kracht bij moest komen en ik niet bevoegd ben hiervoor, was mijn reactie 112.

Ze vroegen mij wat ik nodig had en ik zei stuurt u maar een ambulance.

Ik zei dat de man al dood was, maar hij moest van de galerij af voordat hier paniek uitbrak en het was geen fraai gezicht voor andere omstanders.

Mijn collega ging naar beneden om voor de ambulance de deur open te doen en ik bleef bij de man om omstanders die eventueel langs zouden komen op te vangen en terug te sturen.

Ondanks dat ik zeker wist dat de man dood was, keek ik toch iedere keer naar hem, want ja misschien zou er toch nog een teken van leven zijn, maar helaas dat was tegen beter weten in.

Toen na tien minuten, het leek wel een eeuwigheid, de ziekenauto kwam met sirene, stonden de mannen vrij snel boven.

Na eerst even checken hadden ze ook gauw in de gaten dat de man overleden was.

Hij had zijn huissleutel met een lint om zijn nek hangen en die haalde ze eraf, de voordeur open gemaakt, de mannen hield de overleden in bedwang en nadat ik de snelheid van de scootmobiel op zijn laagst gezet had, reden we hem naar binnen.

Daar werd nog officieel vastgesteld dat de man was overleden en werd hij door de ambulance broeders in zijn bed gelegd en zij belde zijn huisarts om zijn dood te bevestigen.

Omdat de man geen familie had werd de gemeente in kennis gesteld  en die zouden alle zaken afhandelen.

Ik nam de huissleutels in ontvangst voor als de huisarts zou komen en ging eerst even verder met mijn werk, had was donderdag, dus oud papier en glas ophalen.

Een uurtje later melde mijn collega van de SWO dat de dokter er was, dus ik erheen.

Hij was al binnen want had zelf nog een sleutel en was meneer aan het onderzoeken en netjes in zijn bed aan het leggen.

Nadat hij de dekens tot aan zijn gezicht had opgetrokken was het net of meneer gewoon lag te slapen.

Toen zijn we samen aan de tafel gaan zitten, het was voor de dokter officieel de eerste keer dat hij al de papieren alleen moest invullen.

Gelukkig duurde dit nogal lang want ineens stond er een mevrouw binnen van de thuiszorg, die konden we dus opvangen, anders had ze zich een hoedje geschrokken als ze de man dood had gevonden.

Daarna weer verder gegaan met mijn werk.

Later hoorde ik dat meneer rond zo een uur of vier opgehaald zou worden door een begrafenis ondernemer.

En zo zie je maar weer de ene dag kijk je naar een nieuw leven en de andere dag kijk je de dood in de ogen, maar dat is het leven.

Vrijdag daarna was mijn laatste dag voor de vakantie en wat ik anders nooit meemaak, het beeld van de man in de scootmobiel nog herhaalde malen in beeld voor me gezien.

Ik vertelde dat aan mijn collega van de SWO en zei had daar de volgende gedachte over.

"Het zou natuurlijk kunnen komen dat je zo met de man bezig was, omdat hij de laatste maand zo aan het genieten was en dan zo ineens "boem" weg was, het is toch sneu dan".

Groetjes, opa Oudjeswachter.