Waar moet het toch heen in de toekomst? Je zal nu maar kind zijn en nog een heel leven voor je hebben.

Ik moet er niet aan denken dat ik daar voor zou staan.

Als ik terug denk aan mijn kindertijd, doe ik dat met weemoed.

Alles was toch veel meer gebaseerd op het buiten vertoeven op een heel normale manier. Er was nog geen computer, er waren dus ook nog geen computer spelletjes.

Dus was het als jongen dan, voetballen op het weiland, lekker klooien aan de waterkant, tikkertje, wegkruipertje, schommelen bij de buren en wie dan het verste kwam als je eraf sprong, ringsteken op je fiets op de klucht.

In de winter op die dezelfde klucht met een omgekeerde automotorkap op de sneeuw naar beneden sjezen, zo de vijver op die bevroren was.

Nou valt dat niet meer mee om te doen met deze winters van tegenwoordig, maar waar is al dat andere gebleven?

Of op de boerderij bij boer Nigten, tussen de varkens en de koeien of helpen op het land met hooien.

Soms word ik wel eens een beetje pissig als er gezegd wordt “Ach de jeugd heeft niets om te spelen hier!”.

Ze kunnen zichzelf niet meer vermaken, zal je bedoelen!

Natuurlijk als kind zijnde had je ook wel dagen dat je het bloed onder de nagels vandaan haalde bij je moeder of vader omdat je, je zogenaamd verveelde en nergens zin in had.

Lang deed je dat niet want dan hadden ze wel klusjes voor je. “Dan ga je maar kolen scheppen voor je vader!” of “De aardappels moeten nog geschild worden!” en je deed het, want anders kwamen er andere maatregelen!

Je zorgde meestal wel dat je leuke dingen ging doen.

Steeds meer komt er bij mij het besef dat ik op het juiste moment geboren ben!

Na de oorlogen en voor het extreme wat er nu aan zit te komen of al bezig is.

De ontberingen die je ouders hebben mee gemaakt, vader die werd opgepakt door de Duitsers en op zijn klompen terug naar huis moest lopen, de twee zoons van 6 en 7 jaar die ze hadden verloren door difterie, het is mij allemaal nog steeds bespaart gebleven.

De hele echte armoede heb ik niet mee gemaakt, alhoewel het thuis bij ons geen weelde was.

Wel nog dat mijn vader en moeder nog geen tv konden aanschaffen en dat we woensdag en zaterdagmiddag bij garage Maas mochten komen kijken.

Daar waren ze in onze ogen welgesteld en hadden al een tv en vond je het bijzonder dat je er mocht komen kijken. Zorgen dat je vriendje werd met zoonlief of vriendje van een vriendje van zoonlief om erbij te zijn.

De huiskamer zat dan ook bomvol met kinderen die op de grond zaten, heel bijzonder eigenlijk!

Maar ik heb ook de jaren zestig mee gemaakt! Dat je van het strakke keurslijf in de losse vrijetijd kleding kwam. Maar ook de muziek maakte een enorme ommezwaai!

Van klassieke en het gewone lied naar de pop en rock. Het Veronica radiootje, een heel klein transistortje, in je zak.

Als veertien jarige ging ik werken en zette dan het kleine radiootje voor in de kas, maar ja halverwege de kas hoorde je hem dan niet meer. Dan sloopte je een grote speaker uit een kapotte radio en verbond die dan aan je Veronica transistortje, ja toen liep Wijnand al te klooien, en denderde de muziek lekker door de kas. Rolling Stones, Brainbox, Brian Ferry. Mardi Grass enz. waren voor mij geweldige toppers.

Totdat mijn baas ook de kas inkwam na het bossen van de anjers in de schuur, hij was liefhebber van onder andere Drs Pé en Het spelletje Raden Maar van Kees Schilperoord, dan ging mijn radiootje uit! “Jij met je herrie!”, zei hij dan ook steevast.

De jaren 70 en 80 waar alles in een sneltreinvaart veranderde, op naar de welvaart.

Als opgroeiend mens was het bijna alleen maar genieten.

Maar met dat mijmeren over vroeger dwaal ik weer helemaal af.

Of toch niet!

Eigenlijk is het toen allemaal begonnen. De snelheid van het veranderen van alles.

De ontwikkelingen zijn helemaal op hol geslagen. Voor een normaal mens eigenlijk niet bij te benen, tenminste zo voel ik het.

Ik heb ook helemaal niet de intentie om het “bij te houden”, ze doen maar! Ben nou eenmaal geen kuddedier, die met alles mee rent!

Natuurlijk profiteer ik ook van een beetje van de luxe en geniet van onze vrijheid.

Maar als ik zie wat de mens tegenwoordig voorgeschoteld krijgt aan films en computerspelletjes, alles lijkt bijna echt. Neem nou bijvoorbeeld die spelletjes van tegenwoordig, ze zitten er helemaal in en doen mee met steken en schieten!

Het is toch niet vreemd dat de geest dan ook gemanipuleerd wordt, ze weten bijna niet beter! Als je, je zin niet krijgt nou dan………

Of het nou het proces van ouder worden is, maar ik krijg steeds meer het gevoel dat ik niet op deze wereld pas. Je hoort hier op de Dignahoeve natuurlijk regelmatig “Ja dan vroeger! Dat was me nog eens een tijd! Tegenwoordig doen ze maar!”.

Nu weiger ik te zeggen “Mijn tijd dat was nog eens een tijd!” want de jongere mensen van nu beleven het natuurlijk op hun manier.

Maar toch!!!

Ik ben blij dat ik geboren ben in 1952. Gelukkig niet eerder en helemaal “blij” niet later!

Groetjes de Oudjeswachter.